Absolwent

Po ukończeniu szkoły z wyróżnieniem i otrzymaniu prestiżowego stypendium Benjamin Braddock tylko na parę chwil ma wrócić do rodzinnego domu na przedmieściach, by już wkrótce podjąć studia i rozpocząć prawdziwe, dorosłe życie. Przynajmniej takie plany snują jego rodzice, typowi przedstawiciele wyższej klasy średniej, sowicie go przy okazji wynagradzając (czerwonym sportowym alfa romeo) i urządzając huczne przyjęcie powitalne. Dla skołowanego Benjamina to zdecydowanie zbyt wiele, a całą imprezę najchętniej przeczekałby w swoim pokoju. Wyciąga go z niego pani Robinson, żona biznesowego partnera ojca chłopaka, prosząc o podwiezienie do domu. Wyrachowana, a jednocześnie znudzona kobieta próbuje uwieść Benjamina, składając mu niedwuznaczne propozycje. Ten, z oporami, wikła się w romans, niemal każdą noc spędzając teraz z kobietą w jednym z hoteli. Tymczasem z uczelni do domu wraca Elaine, córka państwa Robinson, co do której pewne plany mają rodzice bohatera. Będąc pod ścianą, Benjamin umawia się z dziewczyną, próbuje jednocześnie być lojalnym w stosunku do jej matki. Na swoje nieszczęście zakochuje się w Elaine, a ponieważ chce z nią być, zmuszony jest do wyjawienia wstydliwej prawdy. Oburzona dziewczyna wyjeżdża do Berkeley, a jej rodzice zrobią wszystko, by wyszła za mąż za studenta medycyny Carla. Benjamin, szukając swojej szansy, wyjeżdża za nią…

Urodzony w Berlinie blisko 35-letni wówczas Mike Nichols lepszego zawodowego startu wymarzyć sobie nie mógł. Po wielkim triumfie debiutanckiego „Kto się boi Virginii Woolf?” (1966) – zgarnął aż pięć Oscarów, przyszedł kolejny spektakularny sukces, którego rozmiarów nie spodziewał się chyba nikt. Interesujący w tym kontekście wydaje się fakt, że oparty na powieści Charlesa Webba scenariusz Caldera Willinghama i Bucka Henry’ego (gra w filmie małą rolę) nie wywołał specjalnego entuzjazmu wielkich wytwórni. Był do niego za to przekonany Lawrence Turman, który w efekcie wyprodukował „Absolwenta” i jak się szybko okazało – trafił w przysłowiową dziesiątkę. Na sukces filmu Nicholsa składa się co najmniej kilka czynników. Z jednej strony pełna drobnych humorystycznych akcentów fabuła trafnie korespondowała z nastrojami społecznymi w Stanach Zjednoczonych w drugiej połowie lat 60., choć – paradoksalnie – film początkowo oskarżano o zbyt dużą śmiałość. Z drugiej strony aktorstwo – wybitna rola Dustina Hoffmana, która uczyniła z niego gwiazdę kina, a jednocześnie była istotnym głosem w kontekście ogólnej zmiany typu ekranowego bohatera. Bardzo udanie partnerowała mu Anne Bancroft. Wreszcie ciekawym i niezwykle zmyślnym reżyserskim zabiegiem Nicholsa było wplecenie w fabułę filmu popularnych piosenek duetu Simon & Garfunkel, z których tylko jedna napisana została specjalnie na potrzeby „Absolwenta”.